مَهر (با فتحه) که به معنی کابین، قباله، صداق و مهریه می‌باشد ؛ هدیه و پیشکشی است که مرد در برابر ازدواج به همسر خود می‏ دهد و در واقع وسیله ای برای مطمئن ساختن زن به صفای قلبی خویش و دریافت پاسخ مثبت و صمیمانه به پیشنهاد ازدواج با اوست ، مرد با اعطای چنین هدیه‏ ای می‏خواهد به زن بگوید:

چطور ساده ازدواج کنیم؟

ازدواج در این دوره و زمانه کار بسیار سختی است؛ چون هر طرفش را بگیری، طرف دیگرش لنگ می زند. البته فکر نکنید که این موانع ذاتی است و در هر شرایطی که بخواهید ازدواج کنید، گرفتاری های ریز و درشت دست و پایتان را می گیرد.

ازدواج» و «تشکیل خانواده»، راهی برای جاودان ماندن نسل انسان است و اساسی ترین بنیان در زندگی محسوب می شود. این گام مهم و مؤثر با اندیشه ها و انگیزه های متفاوتی انجام می پذیرد که همراه هر یک، خطرات یا برکات بسیاری را به دنبال دارد.

مقدم داشتن تربیت خود بر دیگران

در روایتی از علی(علیه‎السلام) است که حضرت فرمود: «أفضل الأدب ما بدأت به نفسک» با فضیلت‎ترین تربیت‎ها این است که از خودت شروع کنی. اوّل برو خودت را تربیت کن! اگر توانستی به سراغ دیگران برو! چون فضیلت این بیشتر است.
حضرت در جمله‎ای دیگر می‎فرماید: «عَجِبْتُ لِمَنْ یَتَصَدَّى لِصَلَاحِ النَّاسِ وَ نَفْسُهُ أَشَدُّ شَیْ‏ءٍ فَسَاداً» در شگفتم از کسی که می‎خواهد زمام تربیت مردم را به دست گیرد و حال این که نفس خودش از نظر فساد و خرابی بدترین چیز است. اوّل برو خودت را آباد کن! نمی‎خواهد دیگری را آباد کنی!

باز در روایت دیگری از علی(علیه‎السلام) داریم که فرمود: «من ساس نفسه أدرک السیاسة»، کسی که خودش را ساخته است، می‎تواند جامعه را بسازد و زمام امور جامعه را به دست بگیرد. «من ساس نفسه أدرک السیاسة» سیاست تدبیر جامعه و سازندگی در سطح کلان است.
اینکه ما می‎گوییم «اوّل برو خودت را تربیت کن» در جمیع ابعاد وجودی به خصوص در بُعد نفسانی است، چون ما بُعد قلبی و بُعد عقلانی هم داریم. انسانی که می‎خواهد نسبت به غیر مربّی‎گری کند، باید ابتدا خودش را ساخته باشد تا بتواند مربّی دیگری شود. در هر محیطی که باشد، فرقی نمی‎کند.

امام صادق علیه السلام می فرمایند:

«مَنْ لَمْ یُغْفَرْ لَهُ فِی شَهْرِ رَمَضانَ لَمْ یُغْفَرْ لَهُ اِلی قابِلٍ اِلاَّ اَنْ یَشْهَدَ عَرَفَةَ؛

کسی که در ماه رمضان بخشیده نشود، تا سال آینده بخشیده نمی شود، مگر اینکه [روز] عرفه را درک کند.»